Over mij
Ik vond het best een dingetje om er pas op volwassen leeftijd achter te komen dat ik hoogbegaafd ben. Maar er valt daarentegen dan ook meteen een Dagobert Duck lading aan kwartjes zodra je dit weet. Want ik bén gewoon die creatieve snelle denker die ongewone verbanden legt.
Een leven lang conformeren terwijl je in feite als een non-conformist denkt, is jezelf regelrecht geweld aan doen. Om dat vol te houden moet je de connectie met je eigen ikkie radicaal loskappen.
Deze verbinding weer herstellen vond ik een pittig proces. Maar daarbij meteen ook een hele leerzame. Dit zijn lessen die je niet uit boeken kunt halen, maar zelf eerst moet doorleven als je ze wilt doorgeven.
Voor mij is de kunst van het vragen stellen hierbij de heilige graal. Dit zorgt voor een heldere kop een authentieke communicatie.
Wat heb je toch met dat vragen stellen?
Met een goede vraag kom je bij een stuk nieuw terrein in je denken. Als je patronen wilt doorbreken, is dát de plek waar je wilt zijn. Met vragen kan je nieuwe verbindingen maken, maar ook bestaande onderhouden en herstellen. Dit betreft verbindingen met anderen, maar dit werkt óók voor de verbinding met jezelf.
Ik ben een tijdje getraind door Elke Wiss (auteur Socrates op sneakers). Voor mij was dat dé gamechanger. Toen is me duidelijk geworden welke kracht een vraag kan hebben. En geloof me, deze kracht wordt nog veel te veel onderschat en véél te weinig benut. Mensen stellen niet zoveel kwalitatief goede vragen aan elkaar. En in de wereld van nu hebben we dát juist zo hard nodig
Het mag ook gewoon leuk zijn
Ik ben van de plaatjes, metaforen en outside the box denken. Ik doe de dingen soms net wat anders of op een manier die je (nu nog) vreemd is. Eventuele weerstand die je voelt is juist goed. Ben je echter niet bereid even los te laten wat je allemaal denkt te weten, zijn wij geen match. Dan krijg je enkel breinpijn van me. Want ik werk bij voorkeur buiten je comfort-zone.
Saaie grijze muizen zijn er al genoeg. Persoonlijke ontwikkeling mag ook gewoon leuk zijn. Ik ben het blend-in-stadium voorbij en doe het op mijn manier. Wat ik maak is een projectie vanuit mijn perspectief. Dát is waar ik je in meeneem. Pak wat je kunt gebruiken en laat liggen wat (nog) niet. Het is allebei goed.
Want ik snap dat er niet één manier de beste is, of één waarheid de ultieme. We doen uiteindelijk allemaal maar wat toch? Laten we dan in ieder geval doen wat bij ons past.